İş hayatına adım attıgım şu son bir haftada anladım ki insanın vaktini ayırabildiği şey yalnızca dinlenmek ve beslenmek. Bu bi haftada bile böyle olduysam bi ömür nasıl dayanırım diye sormaya başladım kendime. Gün içinde yaptığım tek şey sermayeye hizmet etmek ve hayatımın en güzel dönemini ona adamak fakat karşılığında kendimi gerçekleştireceğim vakti ve parayı alamıyor olmam da cabası. Şu kadar insanın en doğal hakkı için ayaklanamıyor olması kendileri gibi milyonlarca insanın buna mecbur bırakılmış olmasıdır. Çünkü birileri resti çekse yerine geçecek milyonlarca kendinden vazgeçmiş insan var. En kötüsü de insanların kendileri rahata erince, eskiden içinde oldukları topluluğun kaygılarından kolay ve iki yüzlüce sıyrılmaları. Çok rahat Karşı Tarafa geçebilmeleri. Bu onursuzluk diğer canımı sıkan bir nokta.
Nedense iş sözleşmemden ötürü kendimi geri saymaktan geri alamıyorum. Özgürlüğüne kavuşmayı bekleyen mahkum gibiyim. Kışın vakit çabuk gecer avuntusuyla hayatımı artık yoluna sokmak için kendime odaklanmak istiyorum. Bundan sonra her şey daha güzel ve kolay olsun diye dua ediyorum. Altı ay sonra bu sayfayı açtığımda hayatımın hangi noktasında olacağımı çok merak ediyorum :) Beni yoğun,stresli bir dönem bekler. Görüşmek Üzere..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder